Quater-life Crisis

Sa pagbababad ko sa Wikipedia website  at kwentuhan ng barkada habang nag iinuman, na-curious ako sa topic na Quarter-Life Crisis. At dahil sa wala naman akong mai-post na matino dito sa blogsite ko, ito ang pinakelaman ko muna. Makatulong sana sa mga kabataang naliligaw ng landas at mas gustong suminghot ng rugby, magdrugs, mag inom, magtetext nalang o kaya eh magpakamatay. Sa panahong maraming nakahaing oportunidad at pintong nabubuksan na nangangako ng maliwanag na bukas ng isang tao, dadalawin ka ng isang di pangkaraniwang kaaway. Kaaway na kailangan mong harapin at talunin. 


Isa sa mga mahirap na pagdadaanan ng mga young adults papunta nila ng adulthood. Karaniwang mararanasan daw ito sa edad 20-30. Sa ganyang age bracket mo sya daw yan mararamdam. So, pinapalagay na hanggang 80-120 years old ka mabubuhay. Kaya kung nakaramdam ka ng krisis sa buhay mo ng mga 15 years palang, nako delikado kang bata ka. 15*4 = 60 years. 60 years ka lang mabubuhay brod. Saklap! Panahon daw ito na hindi mo maiintindihan ang sarili mo at ang gusto mong mangyari sa buhay mo. Period of uncertainty, anxiety at inner problems. English kaya medyo dinugo ako. Sa panahong ito normal lang na hindi ka makapamili ng cool na cover photo na ilalagay sa timeline, ringtone na gagamitin sa cellphone, kukuning trabaho, tatambayang club, kulay ng buhok, kulay ng nail polish, palaman sa tinapay at kung anong trip ba talaga ang gagawin mo sa buhay mo.  Nakakalungkot na dito sa age bracket na to (statistically) maraming nagpapakamatay. 'Di lang dito sa Pilipinas yan kundi sa buong mundo. 


Ayon sa isang article na nabasa ko, ang graduation sa college daw ang isa sa pinaka malaking senyales na magsisimula na ang iyong quarter-life crisis. Magkakaroon ka ng transition from early adult to adult stage. Kumbaga sa Pokemon, mag-eevolve ka na. From Pikachu to Raichu. Tapos ka ng mag-aral pero hindi mo na naman alam kung anong susunod na gagawin o kung saan ang susunod na landas na dadaanan mo. Overwhelming feeling na graduate ka na sa wakas, tapos ka nang magpakapuyat sa exam, manligaw ng professor at magkakatrabaho ka na pero parang alangan ka, kasi binabagabag ka ng utak mo kung kaya mo na ba talaga. Nawala ka na sa "comfort zone" ng College life at mga kaibigang unti-unting umaalis sa buhay mo habang tinatahak ang buhay nilang hindi ka kasama. Nag-aalala ka kasi yung mga ka-batchmate mong mas matalino ka pa, may nakuhang trabaho sa loob ng dalawang linggo pero ikaw dalawang buwan ng nag aaply pero puro "Thank you. We'll call you after 10 years" ang sinasabi. Isa kang graduate na tambay! Hahays, ansarap ng buhay no?? Nakakuha ka ng trabaho pero bukod sa mababang sahod at benepisyo, hindi mo rin naman gusto. Pero sa hirap humanap ng trabaho, magtitiis ka nalang sa trabahong hindi naman talaga linya ng tinapos mo. Samantalang yung iba, bakit ganon, maganda ang trabaho, maganda ang sweldo, maganda ang chicks, nagagamit ang pinag-aralan at walang pasok tuwing sabado? Feeling mo pinagkakaitan ka. Feeling mo walang tama sa ginawa mo. Feeling mo ikaw ang pinaka-kawawa. Feeling mo pagod ka na. Feeling mo wala ng pupuntahan ang buhay mo. Sira-ulo ka kasi eh. Hilig mong mag-feeling. Wag kang matakot sa hinaharap. Nakaranas din ako ng ganyan kaya naiintindihan ko, tingnan mo naman, lumipas din. Hindi mo yan mapipigilan kasi bahagi yan ng pagtanda. Ako ang kumausap sa sarili ko noong panahong dinadalaw ako ng crisis na yan. Ang gulo-gulo ng isip ko no'n at talagang hindi makapag-decide sa kung anong gustong gawin sa buhay. Hindi ako nanghingi ng tulong sa ibang tao o nagkwento na may pinagdadaanan akong problema. Pero kung di mo kayang solohin, gusto kitang tulungan;


PAYO MULA SA NAGMAMARUNONG:


Dahil hindi mo mapipigilang tumanda, tanggapin mo lang. Huminto ka muna sandali at huminga ng malalim. Mag-isip. Magkuro-kuro. Magpahinga kung napapagod. Hindi naman karera ang buhay. Tandaan: Ang mga taong nagmamadali, sa ambulansya sumasabit. Huwag maging insecure. May kanya-kanyang oportunidad ang bawat tao kaya iwasan mong ma-insecure o mainggit sa mga kaibigan mo. Mas maganda kung magiging masaya para sa kanila at subukang mag plano ng long-term goal para naman hindi ka habang-buhay maging aliping sagigilid. Hangga't maari, ipractice ang natapos na kurso. Dahil iyan ang tinapos mo! Magtiis muna sa maliit na kikitain sa umpisa at wag magpabulag sa naglalakihang offers ng Call center companies. No offense sa kanila pero kung hindi mo talaga yun linya o di talaga gusto, wag mong pilitin ang sarili mo. Darating ka rin sa puntong lalaki ang sahod. Tamang diskarte lang at galingang magbenta ng beauty products o Brang makukulay mula sa AVON. May mga kaibigan kang aalis sa buhay mo, malilimutan ang utang sayo o kaya eh mangingibang bansa. May mga matitira at sasamahan ka sa paminsan minsang reunion/inuman/sentihan. Magpasalamat sa kanilang lahat. Wag masyadong alalahanin ang bukas na walang kasiguraduhan kasi, bubukas ang mga oportunidad sayo, maghintay lang. May kakilala akong tao, nagtiis sa trabahong mahal nya sa loob ng limang taon kahit mababa ang sahod. Natuto at nagsumikap. Sa edad nyang 26 (habang sinusulat ang entry na'to), sumusweldo na sya ng 30mil kada buwan. Habang NAG-EENJOY. Kumuha ng inspirasyon mula sa Diyos, pamilya, mga mahal sa buhay, bagong panganak na aso, boyfriend/girlfriend, ex, mga kaaway, mga kaibigan, o di kaya sa mga mga tsismosang kapit-bahay na nagsasabing hindi mo kaya. Isa sa pinaka-masarap na feeling eh yung papatunayan mo sa iba na kaya mo kahit sinasampal ka na nila sa mukha ng "Hindi mo yan KAYA". Easy ka lang sa buhay.  



Sabi nga ni Ranchoddas Chanchad sa 3 Idiots 


"Pursue Excellence, and success will follow you, pants down" 


Kilala mo ang sarili mo, alam mo kung paano ba ang dapat gawin. Hindi sagot sa problema ang maagang pagbubungee-jumping ng walang rope o pakikipagpatintero sa naglalakihang bus sa EDSA. Pero kung sa tingin mo di mo na kaya pero walang nakikinig sayo at kelangan mong humingi ng tulong o payo mula sa ibang tao, I'm more than willing to help. Just comment lang. Susubukan kita tulungan sa abot ng aking makakaya. 
Note: Wag mag-alala, konti lang akong kumain. :D


*Wag wakasan ang buhay. Dahil ang buhay ay makulay lalo na kapag may sinabawang gulay.

Dis-Appointment and/or Frustrations

Lahat naman nang tao may kanya-kanyang disappointments or frustrations sa buhay n'ya. Yung ibang tao, nadidisapoint sa mga bagay tulad ng hindi natuloy na pangarap, nabuntis ng maaga, nawasak na relasyon, pangit na hilatsa ng muka at mga chicks na hindi naligawan dahil sa katorpe-han.

Meron akong mental list ng mga kapalpakan ko sa buhay na nagdulot ng disappointment sa'kin. Yung mga exam na naibagsak dahil sa kakulangan ng paghahanda o kaya katamaran. Mga kalokohang na nagbunga ng mas nakakalokong epekto sa buhay ko. Namintis na mga oportunidad, maling mga desisyon sa buhay, at mga hindi naituloy na plano.

Kakaunti sa mga yan ang pinagsisihan ko. Nanghinayang, OO, pero nagsisi, HINDI. Hindi ako nagsisisi sa mga bagay na nagawa ko kasi para sakin, lahat ng mga nangyari sa buhay ay recipe ng kung pano ako naging ganito. May tamis, anghang, asim, alat, pakla, lapot at linamlam. Parang binudburan ng Maggi Magic sarap. Parang gusto ko palagi mabubuhay ako at mamamatay ng walang pinagsisisihang kahit ano. Yun ang gusto ko pero hindi naman nangyayari talaga. Kaya may panghihinayang parin kahit papano pero deretso lang ang daloy ng buhay. Normal lang naman yun. Ang ayoko lang e yung mabuhay sa panghihinayang.

Major disappointment ko yung hindi ako nakapasa sa UP diliman. Mataas ang tingin ko sa eskwelahang yan pero sa kasamaang palad, hindi ako nakapag-aral ng maayos at nagkasakit ako habang nag-eexam na naging dahilan ng mababang grado at pagka disapprove sa UPD. Dissapointed ako sa sarili ko kasi di ko magawang mas madalas na makapag drawing o makapagsulat. Dinadalaw akong madalas ng katamaran. Napapabayaan ang mga bagay na dapat pinapraktis ng husto para hindi kalawangin. Yung ngang hindi ko pag-graduate on time dahil sa bullshit na pangyayari sa buhay ko, hindi ko din pinagsisihan eh. Yun nga lang, iniyakan ko. Nagkaroon ako ng sirang relasyong pilit kong inayos pero hindi naremedyuhan. Umiyak din ako at nanghinayang. Disappointed ako sa naging performance ko sa board exam ko dati. Nagkasakit na naman ako at hindi naging maganda ang kundisyon ko habang nag eexam. Dalawang araw ang exam pero dalawang araw din akong nakikipaglaban sa sakit ko. Inatake ako ng sakit. Siningil ako ng katawan ko sa mga pagpapabaya at pang aabuso ko sa kanya. Gumugusto ng major overhaul ang katawan ko pero ayaw kong pagbigyan eh. May kamahalan ang mga pyesa. Kahit naging ayos ang resulta, nadisappoint padin ako sa nagawa ko dahil alam kong hindi iyon ang the "BEST" ko. Nagpapakopya akoat nangongopya mula elementary hanggang college at ilang beses na kong nahuli't naparusahan. Di naman ako nagsisi. Ansaya nga eh.. Kasama sa thrill ng pagiging estudyante.

Iyan lang ang medyo natatandaan ko dahil binabaon ko agad sa limot ang lahat. Ang marami kasi eh yung mga naubos na oras sa paggawa ng mga kalokohan na imbes sana eh ginawa ko ng mas kapaki-pakinabang na bagay tulad ng pagbabasa, pagsusulat, pagdodrawing, O pagtulog. Kaya lang, wala na namang akong magagawa sa mga bagay na natapos na kaya hinahayaan ko nalang. Pinapagaan ko nalang ang loob ko sa pagsasabing kaya hindi binigay sakin yan kasi hindi para sakin. (Kahit ang totoo, labag to sa paniniwala ko)

Kahit hindi ako yung klase ng taong tumitingin sa nakaraan para magsisi sa mga maling desisyon sa buhay, minsan naiisip ko parin na "Ano kayang nangyari kung ganito yung ginawa ko dati?". Alam mo yun, na-aamazed akong malaman kung ano kayang mangyayari sakin kung sakaling iba yung ginawa kong desisyon sa buhay ko. Tipong mga alternative timeline. Dahil sa pagkakalulong ko sa mga RPG games sa Playstation, naging curious ako sa mga temang may kinalaman sa alternate world o kaya eh time travel. Angaling kasi eh. Mapapatanong ako sa sarili ko kung ano kayang ginagawa ko sa mga ganitong oras. Ano kayang naging future mo kung hindi ka nabuntis ng maaga? Kung hindi ka nakinig sa barkada mong magtake ng Law? Kung lumiko ka pala sa kanto nang España imbes sa Morayta? Kung hindi mo pina-share si miss maganda ng upuan sa canteen? O kung hindi ka nahuling nangongopya ni Mam sa Trigonometry subject nyo? O kaya kung hindi ka namatay noong 12 years old ka? Ano nga kaya? Wala nang nakaka-alam at wala nang makaka-alam kung anong mangyayari.

Maraming naituturong bagay-bagay sa'tin ang mga disappointment na to. Palagay ko, isa 'to sa mga makapangyarihang pwersa na naghuhulma sa katauhan o personalidad ng isang tao. Gustuhin man n'ya o hindi, magbabago ka nang dahil d'yan. Hindi mo mapapansin. Maaaring hindi mo kayanin ang frustration mo at magpatiwakal ka nalang gamit ang bread slicer o kaya naman eh magsilbing inspirasyon sa'yo ang mga 'to para mas maging matatag at mabuting tao. Lalaki kang may laban sa buhay. Parang Bonakid lang. Marami kasi sa mga tao ang dinidibdib masyado yung mga naging failure nila sa buhay. Imbes na maging aral yung mga pagkadapa nila para mas maging matatag sila, nagiging pabigat pa lalo sa kalooban nila dahil hindi sila makapag "move-on". Sa tingin ko naman konti lang ang susi para maka-usad ka sa mga disappointment mo sa buhay. Una, tanggapin mong nagkamali ka at matuto sa naging pagkakamali mo dahil hindi lahat ng bagay ay makukuha mo. Mas marami kang matututunan sa pagkakamali at pagkatalo kesa palagi kang winner. Pangalawa, mabuhay ka at enjoyin ang bawat ginagawa mo, araw-araw, gabi-gabi, minu-minuto at segu-segundo. Sa pamamagitan nito, hindi ka magsisisi sa buhay kahit gaano pa kagago yung pinag gagawa mo. Okay lang lumingon pero wag parating nakalingon. Bukod sa magkaka stiff neck ka, hindi ka uusad talaga. Nakakita ka na ba ng drayber ng jeep na nagpapatakbo ng sasakyan nya pero panay ang sulyap sa likod para magsukli? Diba ang bagal? Ganyan din ang buhay na makukuha mo. Di mo lang napapansin kasi masyado kang focus sa nakaraan at hindi sa kasalukuyan o hinaharap. Lumingon paminsan-minsan para tingnan kung ano dati ang buhay mo at matuto mula dito. 

Pangatlo at higit sa lahat, magpasalamat sa Diyos sa bawat araw na inireregalo nya sa'yo, kaya nga ang tawag sa kasalukuyan ay PRESENT diba? Make the most of it. Everything else will follow.

Minsan lang kasi, masarap pa ding mag review. :)

Basha: I wanna stop wondering, what if.. I want to know what is.. 

ONE MORE CHANCE

Sulat para sa'yo

April 28, 2012

Dearest Love,

I Love You. 


Ilang beses mong nadidinig sakin ang 3 words na yan sa isang araw. Tatlo hanggang sampu o mas madaming beses isang araw. Araw araw, sa loob ng limang taon at apat na buwan nating pagsasama. Sinasabi ko at pinapadama sayo kung gaano ka kahalaga sakin at kung gaano kita kamahal. Mula sa pinakamaliit hanggang sa pinakamalaking bagay na kaya kong gawin para sayo at para sa relasyon natin. Pero hindi pala sapat lahat ng bagay na yon para mag stick ka sakin. Unti unting nagsawa ka. Humingi ng space. Hindi ko akalain na ang maging astronaut pala ang pangarap mong maging paglaki mo. Things are not the same anymore. To be specific, you are not the same anymore. Wala ka nang oras para sakin. Ang sabi mo pa nga, nagsasawa ka na. Paulit-ulit ang ilang bagay sa buhay natin at relasyon. Iisang lakad, isang pinupuntahan. Akala ko dati hindi tayo darating dito sa ganitong punto ng relasyon. Akala ko kapag binigay ko ang lahat lahat ng kaya kong ibigay at ubusin, magiging ayos ang lahat. Akala ko walang makakagiba satin. Sa lahat ng pinag samahan natin. Mga okasyon ng bawat pamilya, galaan natin, mga pag aalaga sa isat isa, mga simpleng asaran, mga bagay na naituro natin sa isat isa. Natuto tayo, lumaki ng sabay. Tawanan, iyakan, lambingan, kulitan, galit, tampo, bati, lahat ng klase ng emosyon. Binalot nyan yung relasyon natin. Relasyong akala ko pang habang buhay. Biruin mo, ang dami nating pinag daanan, from thick through thin nasa tabi tayo ng isa't isa. Tipong till death do us part na. Bull shit, yun pala ako lang ang may akala nun. Nabuhay pala ko sa maling akala. Wala na yung dating lambing, spark, yung mga pangako na walang magbabago satin, na lahat sabay nating tatahakin, na walang bibitaw satin kahit gano kahirap ang nasa harap natin. Masakit sobra. Hindi ko kayang sabihin sayo nang personal kaya dito ko dinadaan sa sulat. Tingin ko maiiyak ako kung magkaharap tayo at sasabihin ko sayo to ng personal. Humihingi ako sayo ng pagkakataon na pag usapan ang mga bagay sa pagitan nating dalawa pero hindi mo ako binibigyan ng pagkakataon. Sa tuwing lumalapit ako sayo at humihingi ng konting pansin mo, mas nasasaktan ako. Lumalayo ka lalo eh. Anong gagawin mo? Sa barkada ang tuloy mo. Kung papapiliin ka kung sabay kaming nagyaya ng kabarkada mo, alam kong tatanggihan mo ang yaya ko. Bakit? Dahil madaming beses mong ginawa sakin yan. Paulit ulit. At sa bawat ulit ng mga pangyayari, nagtatampo ako. Pero hindi ko magawang magalit sayo. Iniintindi kita. Kesyo busy ka sa trabaho, kailangan mong mag enjoy kasama ang mga kaibigan mo, stress, lahat ng bull shits na yan. Pilit kitang iniintindi. Pero hindi ko alam na darating ako sa puntong mapupuno na. Na magbuburst ako sa galit. Talagang sumuko na ko. Sorry. Hindi ko na kasi kaya talaga. Sa lahat ng pahirap mo sakin, mentally and emotionally. Drained na ako. Wala na akong ibang gustong gawin kundi ilabas lahat ng sama ng loob ko sayo. Sa lahat ng ginawa mong pambabalewala sakin, sa pagiging manhid at higit sa lahat yung panloloko mo. 


Salamat ng marami sa mga ala-alang iniwan mo sakin. Bitter sweet memories. Nakakalungkot lang tsaka nakakapang hinayang pero ayaw ko ng masaktan pa. After 5 long years of being with you, I will now be walking the path of life on my own. I love you but I have to set you free. Para sa kapakanan nating dalawa. I'll get my life back and you can have yours, too. Nakakapanibago na gigising ako sa umagang wala ka na. Wala nang good night, kisses, text na malambing, mga simpleng ingat, o kumain ka na ba? Madami akong mami-miss. Ang hirap hirap. Hahanapin ko muna ang sarili ko at sana ganon din ang gawin mo. Hindi ko alam kung ano na ang mangyayari sa hinaharap pero sana maging maganda ang lahat para sa buhay mo, career at muling pag-ibig. Maraming salamat and sorry din sa mga pagkukulang ko. Sa susunod na magkita tayo, iba na ang scenario. And I wish you all the best in life. Paalam.

Nagmamahal,

Charlie (Di tunay na pangalan)

*Insert Director's Cut - Kamikazee song Here*