Search for Me

Thursday 20 September 2012

Moon-walk (isang pagbabalik-tanaw)

"Makakabalik tayo sa lugar ngunit hindi sa panahon"

Totoong-totoo. Matapos ang dalawang taon.

NOSTALGIA

Iyan ang naramdaman ko habang dahan-dahang nilalakad ang mga kalsadang naging saksi sa mga kahindik-hindik na pakikipagsapalaran ko sa Kolehiyo. Mahigit limang taon akong pasok-labas, labas-pasok sa vicinity ng paaralang kumupkop sakin at naging pang-apat na tahanan. Maraming nabago. May nadagdag, may gumanda, may naluma ng panahon, may na demolish, may nagsara, nalugi, bumenta, maraming na-renovate at maraming nagkapali-palit ng pwesto pero sila sila padin yun.

  • Natuwa ako. Kase nakabalik ulit ako sa isang bahagi ng buhay ko na tingin ko naging napakalaki ng epekto sa kung sino ako ngayon. Isa sa may pinaka malaking dahilan kung paano ako nahubog bilang isang nakakalokong tao. Sila ang dapat sisihin! :)
  • Nalungkot din. Dahil kahit ilang beses pa ulit akong magpabalik-balik at malabas-pasok sa eskwelahang yun, alam kong wala na kong kayang ibalik. Sa lahat ng tawanan, iyakan, kulitan, asaran at trip sa buhay noong mga panahong yun, wala na kong maibabalik. Tanging mga ala-ala na lang ng kahapon ang babalik sakin.

Isa sa pinaka-gusto ko sa eskwelahan namin ay ang maluwag na policy sa uniform. Nakakapasok kami dati ng eskwelahan ng naka-tsinelas, t-shirt na gusot at maluwag na pantalon. Kinabahan kasi ako dahil sa ilang minutong pagmamasid at pagtambay sa labas ng College building, napansin kong iba na ang itsura ng mga nag-aaral ngayon. Karamihan sa mga lalaki, payat padin at mukang may dinadalang problema sa buhay. Pero wala na ang mga "tsinelas gang". Mukang mapoporma na at may sinabi na sa buhay ang karamihan sa kanila. Ang mga babae, karamihan chicks padin. Pero mapapansin mong parang may mga angat na talaga sa buhay. May mga naka-DSLR, naka sukbit na magagandang phones at mamahaling laptops bukod pa sa magagarang suot ng mga kabataan. Akala ko hindi na ako papapasukin. Hindi katulad dati, pantay-pantay kami. Puro kami nasa baba.
Kaming mga kabataang umaasa sa baon mula sa magulang o kupit mula sa sukli na pinambayad sa tuition fee o gawa-gawang projects at field trips. Yan ang tanging pera na pwede naming ibulsa para maipambili ng mumurahing mga pagkain sa labas ng College (Clue: Wala kaming canteen sa building) na karaniwang combo ng masarap na fishball, kwek-kwek, isaw, mumurahing shake, sago-gulaman, kikiam, squid/meat balls, ulam-gulay-kanin-sabaw-combo, burger na buy-one-take-one, ice tubig at walang kasawaang unlimited refill ng lugaw. Bukod pa sa ipambibili ng mga libro, papel, pa-print ng mga projects at pan-date sa iniirog.
I therefore conclude; mahirap mabuhay na isang mahirap pero hindi sa Eskwelahan namin. COOL!
Nag-CR din ako para malanghap ang nakahihilong amoy ng aming CR. Hindi nya ko binigo. Ganon parin sya katapang katulad ng dati. 
Nakita ko ang dalawa sa pinakamabangis na professors na meron kami sa Department. Kung dati-rati pag nakikita namin sila, para na kaming maiihi sa pantalon sa takot, ngayon, cute na sila sa paningin ko.
Sarado na karamihan ng mga stalls sa labas. Pati na din ang kumukuti-kutitap na bars. Mukang nai-pasara na din. Ang mga bahay bisyo (videokehan, bilyaran, inuman) ay nagbago din. Mas lalo na silang LUMAKE!! At DUMAMI!!
Nawala na naman ang ring sa makalat na Basketball Court namin. Mukang may dumakdak na naman sa net na isang nagmamalakas-malakasang tumalon. Wala nang masyadong tao sa corridor na naging piping saksi sa mahigit tatlong-daang estudyanteng parang nililitson at nagpipilit kumopya, magpakopya, manghingi ng himala sa Diyos at sa katabi para pumasa sa mga nakakabaliw na mga subjects. Parang tapos na ang bagyo. Wala na masyadong tao. Umalis na kami ng kasamahan ko para kumain sa isang sizzling na kainan. Pati mga pagkain, nakakamiss din. 

Nakabalik din ako sa wakas! Pero parang kulang ang isang araw. "Gusto kong bumili ng time machine", naisip ko. Pero mahal, kaya mag-iipon muna ko. Gusto kong mag Ghost Mode at patigilin ang oras para lumibot pa sana ng malaya at walang pumupuna. 
Nalibot ko ang College building ng kaunti, habang nililibot nya ang utak ko. Nag-iikutan kami.
Gusto ko pa sanang magtagal pero hindi na pwede. Magsasara na ang building. Sayang. Gusto ko pa naman sanang mag-moonwalk habang nagmomoment.

Moment - is the product of the force and its moment arm defined as the distance of force perpendicular to the point of rotation where the force is intended to rotate. 
Moment, makapangyarihang word para sakin. Saming lahat. Isa sa pinaka-makapangyarihan, bukod sa "UWIAN NAAA!!!".




Wednesday 5 September 2012

Patalastas: 'Di Ka na Muling Luluha Pa



Ikaw ba ay nalulungkot?
May pinagdadaanang mabigat?
Napapagod sa mga pagsubok ng buhay?
AYAW mo na bang umiyak?

SAKTO!! 
Subukan mo to:


JOHNSON'S BABY SHAMPOO
with NO more TEAR formula
Banayad sa scalp at sa mata, ngunit hindi sa germs



Kahit anong pang pinagdadaanan mo, kahit ilang kuskos mo pa sa mata mo. 
Di ka maiiyak. Promisseee!! 

*Comes in different citrus flavors. Hurry, while supplies last*